Andrzej Bobola przyszedł na świat 30 listopada 1591 roku w Strachocinie, w szlacheckiej i religijnej rodzinie z Sandomierszczyzny. Już w młodości zdobywał staranne wykształcenie humanistyczne i retoryczne, m.in. w szkołach jezuickich w Wilnie, gdzie zgłębiał język grecki i filozofię. W 1611 roku wstąpił do zakonu jezuitów, a po latach studiów filozofii i teologii przyjął święcenia kapłańskie w 1622 roku.
Od samego początku kapłaństwa Bobola wyróżniał się niezwykłą gorliwością w pracy duszpasterskiej. Jako kaznodzieja i misjonarz przemierzał Polesie i tereny pogranicza Rusi, odwiedzając zaniedbane wioski, chrzcząc, udzielając sakramentów i nawracając prawosławnych. Jego wysiłki i nieustępliwość w głoszeniu Ewangelii przyniosły mu przydomek „łowca dusz”.
Jego działalność doprowadziła jednak do konfliktu z przeciwnikami katolicyzmu. 16 maja 1657 roku w Pińsku Andrzej Bobola został pojmany i poddany brutalnym torturom, które miały zmusić go do wyrzeczenia się wiary. Mimo okrutnych cierpień pozostał wierny Chrystusowi, co przyniosło mu sławę świętości i męczeństwa.
Po latach ciało Boboli odnaleziono nietknięte w krypcie pińskiego kościoła. Wierni uznali to za znak świętości. Proces beatyfikacyjny zakończył się w 1853 roku, kanonizacja zaś w 1938 roku. W 2002 roku papież Jan Paweł II ogłosił go drugorzędnym patronem Polski.
Święty Andrzej Bobola pozostaje postacią bliską Sandomierszczyźnie – ziemi, z której się wywodził, a której tradycja religijna i duchowa kształtowała jego wiarę i misyjne powołanie. Dziś jego relikwie znajdują się w warszawskim sanktuarium jezuitów, a życie i męczeństwo Boboli wciąż inspirują wiernych na całym świecie.
