Pisarz prowadzi czytelnika wąskimi uliczkami miasta, do katedralnego kapitularza i szpitala Świętego Ducha, odsłaniając przestrzenie materialne i duchowe, w których toczy się walka o zachowanie człowieczeństwa. Na pierwszym planie pojawiają się bohaterowie zmagający się z lękiem, cierpieniem i moralnymi wyborami, które wojna wymusza na każdym z nich.
Jedną z kluczowych postaci jest Rywka, młoda Żydówka ocalona dzięki odwadze biskupa Jana Kantego Lorka oraz sióstr zakonnych. Jej historia przeplata się z losami Emila, studenta uciekającego spod Gliwic, który z czasem odkrywa sens ofiary i odpowiedzialności. Ważną rolę w narracji odgrywają również biskup Lorek i ks. Ignacy Życiński, zawichojski proboszcz — duchowni, którzy nie wahają się stanąć w obronie prześladowanych Żydów, ryzykując własne życie.
Bp Nitkiewicz umiejętnie łączy dokumentalną precyzję z literacką wrażliwością. Z dużą plastycznością odtwarza wnętrza sandomierskiej katedry i przypomina o dramatycznej historii fałszywych oskarżeń o mordy rytualne, stawiając pytania o źródła uprzedzeń oraz o dziedzictwo, które domaga się przezwyciężenia w imię prawdy i pojednania.
Jednym z najbardziej symbolicznych obrazów powieści jest wizja zakrwawionych baranków wybiegających na zieloną łąkę — metafora niewinnych ofiar wojny, ale także modlitwa o to, by ich cierpienie nie zostało zapomniane.
