Bł. ks. Antoni Rewera urodził się w 1869 roku w Samborcu pod Sandomierzem. Pochodził z prostej, chłopskiej rodziny, ale dzięki zdolnościom i pracowitości już jako młody chłopak wyróżniał się w nauce. Po ukończeniu seminarium w Sandomierzu kontynuował studia w Akademii Duchownej w Petersburgu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1893 roku i od początku kierował się mottem: „Obrałem być najmniejszym w domu Boga mojego”.
Był nie tylko duszpasterzem, ale i społecznikiem, nauczycielem i organizatorem życia religijnego. Założył liczne bractwa i stowarzyszenia, wspierał ruch trzeźwościowy, a także inicjował działalność gospodarczą – m.in. pierwszą spółdzielnię w regionie. Szczególną troską otaczał Trzeci Zakon św. Franciszka i zainspirował powstanie Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego, działającego do dziś.
Podczas okupacji niemieckiej, w marcu 1942 roku, został aresztowany przez Gestapo za rzekome rozpowszechnianie antynazistowskich ulotek. Pomimo brutalnych przesłuchań nie zdradził nikogo, mówiąc: „Moi parafianie mają do mnie zaufanie, ja ich wydać nie mogę”. Trafił najpierw do Auschwitz, a potem do Dachau – obozu zagłady polskiego duchowieństwa. Zmarł tam 1 października 1942 roku, w wieku 73 lat, zachowując pokój ducha i wiarę do końca.
W 1999 roku papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych męczenników II wojny światowej. Dziś bł. ks. Antoni Rewera pozostaje symbolem odwagi, pokory i niezłomnej wierności Bogu i ludziom.
